تأثیر ارتز داینامیکی نئوپرنی بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در کودکان فلج مغزی

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر ارتز داینامیکی نئوپرنی در برگیرنده ی اندام تحتانی، بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن و پارامترهای فضایی- زمانی در کودکان فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی با الگوی راه رفتن کراچ، می باشد. این مطالعه شبه تجربی و به لحاظ هدف کاربردی می باشد. تحقیق بر روی 6 کودک، فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی با میانگین سنی 5/3± 33/9 سال و سطح 1و 2و 3 سیستم طبقه بندی عملکردی حرکتی درشت که توانایی حرکت 5 متر بدون حمایت را داشتند، انجام گرفت. بعد از ساخت ارتز مطابق با اندازه های کودک، ارزیابی اولیه با استفاده از دستگاه آنالیز حرکت ( vicon 460, oxford, uk) انجام شد. ارزیابی های ثانویه، بعد از پوشیدن ارتز به مدت 6 هفته (روزانه 4 تا 5 ساعت) نیز انجام شد و تغییرات زوایای مفاصل هیپ، زانو مچ، طول گام و تعداد گام دردقیقه با و بدون ارتز ارزیابی شدند. به نظر می رسد ارتز داینامیکی نئوپرنی جدید با اصلاح راستای بیومکانیکی اندام تحتانی کودک، باعث بهبودی الگوهای حرکتی مفاصل و حذف پرش های ناگهانی گردیده است. نتایج این مطالعه در مورد تأثیر بلافاصله ایی ارتز در ابتدای مطالعه، کاهش معنادارحداکثر فلکشن زانو با ارتز را نشان داد (کاهش از 58/6±33/57 درجه فلکشن به 53/6± 57/48 درجه در یک سیکل راه رفتن). همچنین بعد از 6 هفته مداخله، در مقایسه حالات بدون ارتز در ابتدای مطالعه و بعد از 6 هفته، اکستنشن هیپ و زانو به سمت بهبودی پیش رفت که در مورد مفصل هیپ این بهبودی معنادار شد (05/0>p). همچنین حداکثر پلنتار فلکشن مچ نیز با افزایش، به سمت بهبودی پیش رفت، اما این میزان معنادار نشد. طول گام و تعداد گام در دقیقه، بعد از 6 هفته مداخله افزایش یافتند، که از لحاظ آماری، تعداد گام در دقیقه معنادار شد.